Hüsrandayım. Hüzünçlüyüm. Mutsuzum. Yandaş'ı okurken içimde hala büyük umutlar vardı. Seriyi ne kadar sevseler de bu kitaptan ne kadar nefret ettiğini yazıyordu herkes. "Hayır ben bu seriyi seviyorum bu kitabı da seveceğim" diyerek okudum kitabı. Ama şuan umutsuz vaka... Seriye ilk önce filmini izleyerek başladığımı söylemiştim. Ve ben daha filmi izlerken son kitabın spoilerini yemiştim. Bunu bilerek okudum yani kitabı. Aranızda belki hala kitabı okumamış ve hala bu spoilerı duymamış olanlar vardır diye ben bundan bahsetmeyeceğim. Şimdi kitap hakkındaki düşüncelerime geliyorum...
➡ "Bu dünyada cesur olmanın bir sürü yolu var. Bazen cesaret, kendi hayatını senden çok daha büyük bir şey ya da başka biri için feda etmektir. Bazen de daha büyük bir ama uğruna bildiğin her şeyden, bir zamanlar sevdiğin herkesten vazgeçmektir.
Ama bazen farklıdır.
Cesaret bazen acıya dayanabilmek için dişlerini sıkmak, her güne yeniden başlamak ve daha iyi bir hayata ağır adımlarla ilerlemektir "
Öncelikle kitap bir Tobbias'ın bir de Tris'in gözünden yazılıyor. Doğruyu söylemek gerekirse Tobbias'ın düşüncelerini okumak ortada yokken neler yaptığını okumak güzeldi. Ama gereksizdi. Son kitapta böyle bir şeye gerek yoktu bence. Ki zaten seri sonunda sadece Tobbias' a ait bir kitap da çıktı. Kitabın ilerleyişini aslında yine sevdim. Yine beğendim. Ama evet o son... Hiç gerek yoktu. Ben kitap ve filmler de baş karakterlere çok önem veririm. Baş karakter baştır işte arkadaşlar. Kitabın anasıdır. Ona yakışır olaylar yazılmalı. O karakter hafife alınmamalı. Spoiler vermek istemediğim için çok bir şey yazamıyorum. Ama kitap sonu itibariyle beklentimi karşılayamadı serinin diğer kitaplarını okurken kafamda farklı planlar kurmuştum. Yine de her şeye rağmen okunmaya değer bir seri.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Merhaba! Yorumun için şimdiden teşekkürler.